CENSORADO*

Σε φώναξα γιατί έχω προβληματιστεί λίγο… Μου φαίνεται αδιανόητο να υπάρχει τέτοια λογοκρισία στην τέχνη σ’ αυτή την υποτίθεται σύγχρονη εποχή μας. Μήπως είμαστε πιο συντηρητικοί κι από τους παπούδες μας; Είναι δυνατόν να λογοκρίνουν τέτοιες ταινίες και να επιτρέπουν στη θέση τους να βγαίνουν στην πασαρέλλα των σινεμά κάτι τερατουργήματα όπως το «Αίμα και σοκολάτα» , «Χαρλεάδες» κτλ…;

Η «Μαρία Αντουανέτα» της Σοφία Κόπολα, οι ταινίες της οποίας έχουν γίνει πλέον cult, οδηγήθηκε δυστυχώς από τη Sony στη γκιλοτίνα της σκοτεινής αίθουσας κι έκανε πρεμιέρα στα κόκκινα χαλιά των dvd. Τα στενόμυαλα μυαλά τους δεν μπορούσαν να δεχθούν τη διαφορετικότητα και την εναλλακτική ματιά στην ιστορία της Αντουανέτας αλλά να την καταδικάσουν αμέσως γιατί παρουσίασε με τον δικό της τρόπο την πιο μισητή βασσίλισα στη Γαλλία, δεν είχε πολιτικό χρώμα ούτε εξοργισμένους πολίτες αλλά all star στην παπουτσοθήκη της, πολύχρωμα και πιο ναίφ σκηνικά και για soundrack τους Strokes, Siouxsie and the Banshees, Radio Dept. Όσο σκέφτομαι τη συμπεριφορά των υπέυθυνων της Sony τόσο πιο αστείο μου φαίνεται τελικά! Είναι μόνο για γέλια. Όπως λέει κάποια στιγμή η πρωταγωνίστρια για τις συνήθειες του βασιλείου:

M.A-Τhis is ridiculous!

Comtesse de Noailles- This madame, is Versailles.

Όσοι παρακολουθούν τις ταινίες τις Κόπολα, ξέρουν ότι έχει ένα εντελώς προσωπικό στυλ και οι ήρωες έχουν παρόμοια συμπεριφορά. Δηλαδή λόγω της διαφορετικότητας τους, προσπαθούν να ενταχθούν σε έναν κόσμο εντελώς άγνωστο γι’ αυτούς με άλλους «καθώς πρέπει» κανόνες. Έτσι κι εδώ. Η Μαρία Αντουανέτα έφυγε 14 χρονών από την πατρίδα της Αυστρία για να παντρευτεί και να εγκατασταθεί για πάντα στη Γάλλία για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των δύο χωρών. Όλοι απαιτούσαν απ ‘αυτήν κάτι πολύ μεγάλο και καμία βλακεία , απλά να ασφυκτιά στον στενό κορσέ της και να χαμογελάει. Η σκηνοθέτις όταν διάβασε το βιβλίο στο οποίο στηρίχθηκε είχε αναρρωτηθεί που να εστιάσει: » Στην ιστορία μιας κακόφημης βασίλισσας,η οποία οδηγήθηκε στη γκιλοτίνα στα 37 της; Ή σ’ εκείνη ενός σαστισμένου κοριτσιού που τοποθετήθηκε στη λάθος θέση τη λάθος στιγμή και που οδηγήθηκε στο χαμό της επειδή δεν γνώριζε καλύτερα; Στην επαλύθειση του μύθου ο οποίος συνόδευε την Αντουανέτα ή μήπως σε μια εναλλακτική ματιά με την οποία οποιοσδήπτοε από μας θα μπορούσα να ταυτιστεί; Διάλεξα το δεύτερο…»

Και καλά έκανε κατά τη γνώμη μου. Προσωπικά τη βρήκα πολύ κουλ κι εξυπνη ταινία όχι γιατί την γύρισε με έναν ιδιαίτερο και πρωτότυπο τρόπο, με τρομερή φωτογραφία και βασανιστικά ωραία σκηνικά αλλά επειδή έκανε αυτό χωρίς να μείνει σε μια επιφάνεια απλά για να εντυπωσιάσει. Η έφηβη της ταινίας δεν έχει εποχή, τα μόνα που αλλάζουν είναι κάποιες λεπτομέρεις όσον αφορά τον τρόπο ζωής. Έχει τις ίδιες ανάγκες με μια κοπέλα των 00ς, είναι αντισυμβατική, θέλει να κάνει το κέφι της με τους φίλους της, ν ασχοληθεί με πράγματα που της αρέσουν, να δει τη ζωή με τα δικά της εφηβικά μάτια.. Κι αν αντιμετωπίζει κάποια πράγματα και με λίγο αφέλεια είναι γιατί ξαφνικά την πετάξανε στο βούρκο των μεγάλων κι έπρεπε να συμπεριφέρεται όπως αυτοί χωρίς να ζει τη ζωή της, να έχει ‘εναν ξενερωτο σύζυγο και παιδιά στα 18 της και να διοικεί ένα ολόκληρο λαό.

Τώρα όσο γι αυτούς αυτούς που γιουχάρανε την ταινία στις Κάννες, τους άλλους που απαγορέψαν την προβολή της κι εκείνους που έγραψαν σχόλια τύπου «Η ιστορία γίνεται απλώς ντεκόρ και οι Βερσαλίες μια μπουτίκ μόδας μόδας για μέλη της υψηλής κοινωνίας»…

LET THEM EAT CAKE!

*censorado=λογοκριμένος