κλαπ κλαπ κλαπ…

Εεε τι άργησα…Έτυχε! Αφού πέρασα το χειρότερο και πιο βασανιστικο πρώτο ραντεβού, αφού έζησα μια λίγο σουρεαλιστική βραδιά συναντώντας τυχαία αρκετούς με τους οποίους είχα προηγούμενα, αφού ήρθε η καταραμένη ρωσίδα φίλη(έτσι λέω τη γνωστή γυναικεία αδιαθεσία του μήνα!), ήηρθα επιτεεελους εδωωω παρέα με μία αυτό που λέμε αξιοθαύμαστη γυναίκα, την οποία μου γνώρισε το «Ε» της κυριακάτικης ελευθεροτυπίας κι έχει να σου πει μια τρομερή ιστορία για τη ζωή της…Παλουκώσου και άκου!

Γεια! Με λένε Souha Bechara και είμαι από το Λίβανο. Εντάχθηκα στην αντίσταση στα 15 μου χρόνια για να μη γίνω άλλος ένας παλαιστίνιος πρόσφυγας που περιφέρεται στα 4 σημεία του πλανήτη και να περιμένω πότε κάποιος από την οικογένεια μου θα σφαγιαστεί, για να κινητοποιηθώ.Το 1988 όταν ήμουν 20 χρονών,η χώρα μου ζούσε την κατοχή από τους Ισραηλινούς. Τότε ήταν που αποφάσισα να κάνω κάτι με πολύ ρίσκο για τη ζωή μου. Αποπειράθηκα να δολοφονήσω τον Αντουάν Λαχάντ, στρατηγό κι αρχηγό του στρατού του νότιου Λιβάνου αλλά αυτός επέζησε. Με συνέλάβαν, δέχτηκα φρικτά βασανιστηρια για πολλές βδομάδες για να καταλήξω στο «λιβανέζικο Γκουαντανάμο», το Κιάμ χωρίς δίκη εννοείται όπου με κράτησαν για 10 ολόκληρα χρόνια. Τα έξι ήμουν στην απομόνωση που σημαίνει σ’ ένα κελί 2×6, ένα γεύμα την ημέρα το οποίο είχα μόλις 10 λεπτά να το φάω. Το Κιάμ δεν ήταν φυλακή αλλά στρατόπεδο. Στη φυλακή οδηγείσαι αφού δικαστείς και βρεθείς ένοχος! Η συνθήκες ήταν δύσκολες και τα μαρτύρια καθημερινά, αλλά η απόφαση να σταθείς όρθιος απέναντι στον εχθρό υπερέβαινε τα πάντα. Προσπαθούσα να διαχειριστώ την καθημερινότητα με το να απασχολώ τον εαυτό μου με διάφορα: Από ένα καρφί ας πούμε έφτιαξα βελόνες για να ράβουμε και να μπαλώνουμε τα ρούχα, μια άλλη φορά ένα ζάρι απο σ.απούνι με το

οποίο παίζαμε αλλά και ένα πειτραπέζιο σαν το φιδάκι με τ’ όνομα «παιχνίδι της ειρήνης» …Για μένα όλη αυτή η δημιουργία σήμαινε μόνο ένα πράγμα: ελευθερία έκφρασης , τη στιγμή που όλοι γύρω μου μου ζητούσαν να σωπάσω και να ξεχάσω ποια είμαι. Όταν με είχαν πετάξει στην απομόνωση έκανα ασκήσεις για να μην καταρεύσω. Περπατούσα 4-5 χιλιόμετρα την ημέρα. Έκανα δυο βήματα-τόσα μου επέπτρεπε ο χώρος του κελιού- περιστρεφόμουν γύρω από τον εαυτό μου, ξανά δυο βήματα κ.ο.κ. Με το που μου έδεσαν καρπούς και αστραγάλους, δίπλωνα στη μέση το κορμί μου και έκανα κοιλιακούς και παρ όλο που δεν είχα ιδιαίτερο ταλέντο άρχισα να γράφω ποιήματα.Στο μυαλό μου εννοείται αφού χαρτί δεν υπήρχε…Τα μάθαινα απ’ έξω και τα επαναλάμβανα, με στίχους στους οποίους έβαζα μέσα ό,τι υπήρχε μέσα μου. Μου λείπαν όλοι…οι γονείς μουμ η αδελφή μου, οι φίλοι μου, οι συμμαθητές μου, η θάλασσα,η Βηρυττός…Όσο ήμουν κρατούμενη μου έλειπαν κυρίως τα νέα για την αντίσταση. Όλη αυτή την περιπέτεια την έκανα βιβλίο που τ΄ονόμασα «Resistance» αλλά το 2001 έγινε επίσης και ντοκιμαντέρ, το «Επιζώντας στην κόλαση» σκηνοθετημένο από την Ράντα Σαχάλ.

Τώρα ζω στη Γενεύη, μετά από 4 χρόνια σπουδών στο Παρίσι, είμαι παντρεμένη με παιδιά αλλά όποτε μπορώ, με την πρώτη ευκαιρία επισκέπτομαι το Λίβανο και η ζωή μου είναι μοιρασμένη ανάμεσα στην οικογένεια και την πολιτική εκστρατεία για την προστασία του παλαιστηνιακού λαού. Συνεχίζω ν’ αγωνίζομαι για μια ζωή καλύτερη με αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη. Η καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελεί θεμελιώδες ζήτημα για μένα,όπως και η προώθηση του σεβασμού τους.

Πρέπει να αντιστεκόμαστε γιατί η ζωή είναι όμορφη , οπότε κι εμείς οφείλουμε να στεκόμαστε στο ύψος της ομορφιάς της. Αλλά τις περισσότερες φορές,το να διατηρηθεί αυτή η ομορφιά κοστίζει. Πρέπει λοιπόν να είμαστε πρόθυμοι να πληρώσουμε το κόστος. Διαφορετικά αν παραμείνουμε απαθείς απέναντι σε όσα συμβαίνουν, την ευτελίζουμε…